Verslag van de ontmoetingsdag door onze vaste columnist Cor Snijders van studiekring de Maten in Apeldoorn:
Het was dinsdagmiddag een heel genoeglijke bijeenkomst van de studiekringen50plus in Leerhotel Het Klooster, Daam Fockemalaan in Amersfoort.
Na de opening en een optreden van ‘In the Pocket’ kreeg Jan het woord.
Jan is een wat nerveuze man omdat hij niet meer rookt, begint hij te vertellen. Daarop krijgt hij een applaus. Maar hij vindt dat hij pas een applaus verdient als hij een tijd niet meer heeft gerookt want hij rookte twee pakjes per dag. Zijn hele leven was gericht op dat roken, vertelt hij. Wat nu als ik nu buiten kom? Hij moet er erg aan wennen. Zijn hier mensen in de zaal die nog roken? Er gaat een hand omhoog. Jan knikt, daar ga ik wel mee praten, grapt hij. Hij is ermee gestopt op zijn vierenzestigste, je moet een keer die beslissing nemen. Voor hem was het heel moeilijk. En dan begint hij over zijn vader die op zijn vijfenzestigste naar een bejaardenhuis ging en daar nog dertig jaar verbleef. Die man kreeg op een bepaald moment een computer, leerde er mee om te gaan en schreef zelfs een boek over wat hij in de archieven vond. En dan u! Hij kijkt rond. U bent ook nog geïnteresseerd in alles wat speelt. U wilt nog iets van het leven maken zoals Hendrik Groen. Hij vertelt over een leraar Nederlands bij hem in de buurt. Hij had die man gevraagd of die zijn zoon bijles wilde geven. Daarmee ging er voor die leraar een wereld open. Hij memoreert ook het begin van omroep Max. Die brachten ouderen in beeld: zwak en versleten. Hij zag een verslaggever praten met zo’n oudere en de zoon gaf antwoord! Jan ergerde zich, dat kon die oudere toch zelf wel. Vroeger was dat allemaal anders. Je ging met de VUT, kreeg van je bedrijf een pen en dat was het. Tegenwoordig willen veel ouderen doorwerken. U, zoals u hier zit heeft de macht. Als vijftig plusser bent u mondiger geworden. Ik heb gezien dat mijn oma overal respect voor had. Maar u bent mondiger geworden. Daarna houdt Jan een pleidooi voor al die ouderen die het met een simpel pensioentje moeten doen. Daar besteedt omroep Max ook aandacht aan. Hij gaat verder over ouderen die met niemand contact meer hebben. Dan vinden ze ergens een bejaarde en die ligt dan al maanden dood in een woning. Dat gebeurt soms in de grote steden. In zo’n studiekring heb je dat niet. Zo’n kring leeft en is zich van zichzelf bewust. Als je dat ontdekt wil je erbij horen. Maar zo leven moet je dan wel gegeven zijn. Ik hoop dus dat veel zaken rechtvaardiger geregeld gaan worden. Hij vertelt ook het verhaal over een ex prostituee in de wijk Spangen in Rotterdam die ervoor heeft gezorgd dat het een leefbare wijk werd. Ze begon een groep en zorgde voor maaltijden voor de prijs van twee euro vijftig. Die vrouw zegt: dit is mijn wijk. Ze maakte gebruik van haar capaciteiten. Jan kijkt rond. U bent als studiekring verbonden met elkaar. Maar je moet elkaar wel in de gaten houden. En dan besluit Jan met een gedicht van Seth Gaaikema.
Na het rondje vragen vertelt Jan nog dat hij een café wil beginnen. Café Max, open van tien tot negen uur ’s avonds. Dat café is dan bedoeld als ontmoetingsplek. Je kunt er vragen stellen over je computer maar ook je verhaal kwijt. Want eenzaamheid is tegenwoordig het grootste probleem. Een taboe. Als ik daarover vragen stel geeft niemand antwoord. Jan kijkt nog eens rond. Kern van mijn betoog is: hoe heffen we met de studiekring eenzaamheid op. Hij wenst ons heel veel succes.